Vegen til Verdens ende

 

Verdens ende med det karakteristiske vippefyret

Me veit alle at jorda er rund. I alle fall er dei fleste av oss av den oppfatninga. Likevel er det mogeleg å ta seg til verdas ende. Og det i Norge. Og det med buss.

Med bussbyte, tok det omlag ein time å koma frå Tønsberg sentrum til haldeplassen ved Verdens ende. 
 

"Guiden" vår, hadde lyst å syna oss litt meir enn enden på verda, så me vandra ut i Moutmarka, kor ho har ein av sine badeparadis frå langt attende. Og med langt, snakkar me sånn 60 år +
Det er det verdt å filosofera litt over. At me har trekkt det loddet som gjer at me tuslar rundt på våre to bein, med hovudet sånn nokolunde i orden og kan rekna attende 60 år og framleis hugsa noko av det som hende då. 

Snakk om "Mellom bakkar og berg utmed havet"
Og eg som i utgangspunktet er fullstendig "steingalen". 
Eg ville helst ha plukka sekken full, om eg hadde kunna. Men det er lover og reglar for nettopp det. Så det fekk halda med foto-safari.

Eller utdanna seg på nytt til geolog.

Vår dag i paradis, var blikkstille og baud inn til eit bad både her og der. 
Men i disse områda, kan det verkeleg vera "ruskut å leggja utpå". Det har eg oppevd ved eit tidlegare besøk i området. 
Eg skjønar at det må ha vore i dette strøket salige Ivar Aasen, på si vandring, fekk inspirasjon til teksten til "Millom bakkar og berg" 

Naturen er ekte kunst. 

Uforklarleg for den menige person, men full av forklaring på kvifor det har vorte slik, om ein går inn i milliardar av år med utvikling.

Då vert tre damer på 60+ veldig veldig små og unnselige i den store samanhengen. 
Men dei tre damene er fulle av takksemd for å få oppleva dette og takkar av med eit symbol på dette i form av ein skvett raudvin