Tida stiltrar seg på tå

 

Tida lirkar seg sakte avgårde. 

Storparten av verdas befolkning ventar. 
Det er eit håp der ute.

Advent. 
Samstundes ventar me på jule-høgtida.
Høgtida som på denne sida av jordkloden, er lagt til den mørkaste og kjøligaste tida av året .

På motsett del av jordkloden, er denne tida den ljosaste og varmaste. Nyheitene kunne i dag melda om varmerekord i Sydney og fare for nye skogbrannar.

I påvente av noko betre, har eg fått det for meg at det å hoppa i fjorden er ei fantastisk tidtrøyte. Ikkje kvar dag, men når det måtte vera ein anledning.
Det gjev meg ein biverknad som kan kallast lukkekjensle. Eit rush i  lekam og skjel. Eit stort glis.
Og det kjekkaste er å mestra det. Å mestra noko som tidlegare var utenkjeleg. 
Eg var ei pysa når det kom til badetemeratur, i samanlikning med dei eg samanlikna meg med.
Men likevel var det i seinaste laget å starta opp badesesongen etter 1. mai. 
Eg trua meg uti uansett.
No kjenner eg det som ein nytelse - sjølv om det er kaldt.
Det er ikkje det, eg søm ikkje rundt i minuttar.
Det vert med ei 3-4 tak.

Etter badet er det fyr i omnen, varm kakao og julemusikk.

Og no i det siste -bretting av stjerner. 

Forresten  det er nokon som har fått det for seg at corona-pandemien, er ein konspirasjon...

Men dei ventar dei også.
Dei ventar på at me  som trur på det mesteparten av verda snakkar om, skal få opp augene våre. Jaja, dei om det.