Voyage – i retur

Me er i Florø.

Eg har ete frukost og set med ein kaffikopp i ein tom salong.
Eg har opphelde meg i fleire salongar dei siste 10 timane – og her er nesten ikkje eit menneske å sjå.

Frukost salen var full, så det er definitivt folk ombord. Men kor oppheld ei seg? På dekk?

Då eg gjekk over landgangen i Molde kl 21.15 onsdag kveld, var eg spesielt glad for å oppdaga at MS Vesterålen var eit skip med vørnad og historisk sus. Den var bygd i 1983 på Kaarbø mek. Ikkje så veldig lenge sidan? Faktisk 36 år. Den har dåmen av historie over seg. Lite er endra, sjølv om den vart pussa opp 1995.

Etter å ha vandra litt rundt i korridorane, fann eg vegen opp til panorama-salongen. Der kom eg i snakk med ei dame, som mest sannsynleg trudde at eg var tysk. For ho la i veg på tysk utan å spørja. Og heldigvis var eg i stand til å svara. Om ikkje som ein innfødt tyskar, men heilt innanfor forståelsen til dama. Ikkje ein gong då spurde ho. Komplement?

Det var ingen ting å seia på panoramautsikta, anna enn at den kun var sidelengs. Det finst sikkert andre mogelegheiter utandørs, men eg vart likevel sitjande der til det var på tide å finna seg ein stad å sova.

Med erfaring frå turen frå Bergen, trudde eg at eg konkurrete med ei mengde andre dekks-passasjerar. Så feil kan ein ta. Eg var heilt aleine i den heller store "lugaren". Eg kunne velgja mellom 10 sofaer og eitt flygel. Og toalett rett ved sida av. Heilt topp. Og søvnen tok meg ganske raskt, til eg vakna opp i gryninga, med det nydelegaste ljoset i den mest spektakulære naturen.

Klokka 05.15 hadde eg morgon-gymnastikk på dansegolvet i "lugaren", etter deilig musikk på øyrene.

Om dei opererer med overvakings-kamera ombord, fekk dei seg ein danseforestilling ved ein middelaldrande, middelmådig dansar der på morgonkvisten.
Surrealistisk. Morsomt.

No er det straka vegen til Bergen. Eg tenkte eg skulle sjå om eg ikkje kunne finna meg ein stol på dekk til resten av turen.

Og der var jammen resten av passasjerane også.