Bussen

Etter at billettprisen vart endra til eit nivå som kunne passa til dei aller fleste si lommebok, har mangfaldet av  passasjerar endra til eit svært så representativt utval av samfunnet elles. Det er ofte ganske fullt og det gler ein pendlar som meg. Busstilbodet vil mest sannsynleg halda seg og gjerne auka også ?

Det kanskje ikkje alle veit, er at på bussen er det lydt. Svært lydt. Du kan som medpassasjer, låna øyra til dei ulike samtalane, uansett kor i bussen dei går føre seg. I alle fall dersom dei som har samtalane ikkje dempar seg vesentleg. 

Det er ikkje ofte ein får privilegiet med å ha to seter for seg sjølv, lenger. Bussen er full og ein må dela sete. Og som nordmenn flest, helser heller ikkje eg med eg meir enn eit kort nikk og eit smil, når setet ved sida av vert okkupert av ein medpassasjer.

Inni hovudet derimot, der foregår det heilt andre tankar. Kven er denne personen?  Kven er alle disse andre som er samla her på bussen? Kor kjem dei frå? Kva gjer dei på? Eit mikrokosmos på i ein buss mellom Bergen og Norheimsund. Nokre er faste og ein blir liksom litt "kjend" med kvarandre. Men å utveksla namn, nei det gjer me då ikkje. Det går meir i "han som kjem på på Bjøkheim",  "han som går av på Ådland" og "ho som jobbar på Kode".

Det skjer ikkje så ofte at eg underheld meg med det som skjer i resten av bussen. Eg plar som oftast vera langt inne i skrivearbeid, musikk eller ei lydbok. Eller så sovnar eg. Men fredagar er det alltid veldig fullt på bussen og ikkje så godt å gjer så mange sprell. Og då lydboka var ferdig før me var komne til Åsane, vart eg sitjande og sjå ut i lufta og tenkja over innhaldet i boka eg hadde høyrt. 

Brått var tankane over på han som hadde sett seg ved sida av meg? Kven var han? Han hadde eg ikkje sett før. Etter ei stund med tankane attende på lydboka, oppdaga eg at eg igjen var ute på viddene. Eg hadde lånt øyra mitt til samtalen framfor meg. Ikkje av di eg er så forviten. Nei, det var meir det at dette var unge jenter som diskuterte klassisk musikk. Og dei var godt skulerte i faget. Kanskje dei gjekk på musikklinja på vidaregåande? Her var det snakk om cello og fiolin. Komponistar og musikkstykker frå langt attende i historia. Dette fann eg fasinerande, opplyftande og håpefullt.

Lenger framme høyrde eg latter og sprudlande samtale mellom to damer. Dei snakka eit språk langt, lang frå noko av det eg kunne forstå. Likevel gjekk det fram av tonefall og gestikulering, at dette var ein lysteleg samtale. Hadde dei opplevd noko? Var dei komne inn på skule? Hadde dei fått seg jobb? Eller var dei generelt glade? Her var det mange mogelegheiter.

Samtalen ein annan stad i bussen, uttrykte det strake motsette. Nokon hadde opplevd noko ubehageleg og fekk hjelp og støtte frå ho som sat ved sida av. Det var tydeleg at dei kjende kvarandre og samtalen gjekk føre seg heilt stille. Men det var lett å sjå at her var det alvor.

Ein far med eit barn, var på veg til Kvamskogen. Samtalen føregjekk på eit framandt språk, men det var eitt språk eg forsto. Faren imponerte meg med å gjera bussturen innhaldsrik for den vesle sonen. Og eg er sikker på at han med det gjorde turen mykje kortare for denne. Skulle dei på hyttetur? Hadde dei ski med? Budde dei i Norge? Hadde dei budd her lenge? Skulle dei treffa resten av familien på Kvamskogen? Hadde dei vore i snø før?

Mobiltelefon.
Eit teknisk vidunder til glede for dei aller fleste. Det er vanskeleg å ikkje få med seg telefonsamtalar gjorde på bussen. Høgt og tydeleg formidlar dei gjerne eitt og hitt, som eg vil kalla "too much information". Nokon har gjerne vore til ein kontroll på Haukeland Sjukehus. Heile sjukdomsforløpet og resultata med, vert formidla i tydelege ordelag. Det virkar som om mange trur at me ikkje høyrer dei, kanskje fordi me ikkje kan høyra den dei snakkar med? Ein kjapp beskjed kan tålast, men når samtalen varer og varer og varer! Det kan vera  rett og slett ubehageleg.

Eg veit ikkje kva som går gjennom tankane på alle de andre som tek bussen. Men av og til finn eg meg då altså i å observera og med det konkludera på totalt fritt grunnlag. Det lagar seg ein heil historie eller fleire. Og kan henda dette ein dag, kan verta til ein underhaldande fiktiv historie med røter i verkelegheita.
Kven veit.