Ressurs eller ikkje ressurs

Her ein dag sat eg å kikka i boka om «Fargespill».
Eit fantastisk prosjekt, med stor suksess.
Ikkje berre publikumsmessig, men også for den enkelte som er med.«Blir du behandlet som en ressurs, blir du en ressurs»
er  filosofien dette flotte fargerike konseptet er bygd opp rundt.  

Eller som Robert R. Williams sa det:
"Et selvbevisst subjekt er noe mennesket blir ved en oppfordring om å være det, ved forventninger om å være det, ved anerkjennende bekreftelse fra andre på at man er det"

Dette er enormt viktg, men kanskje ikkje så lett å etterleva.

Eg har likevel lyst å dvela litt ved den psykiske effekten det har å få respekt og ansvar.
Det å verta lagt merke til og kanskje tillagt litt meir evne enn ein eigentleg har.

For nokre år sidan vart eg i samband med ei stor festframsyning som skulle markera hundreårsjubiléet for fødslane til Geirr Tveitt og Olav H Hauge, kasta inn i oppgåva som produksjonsleiar.
Eg som knapt nok visste kva ein produksjonsleiar si oppgåve var.
Men som etter ein samtale med mine to næraste kollegaer i prosjektet, gjekk til oppgåva med krum hals og stort mot.
Og årsaka til det, var heilt klar, mine to flotte vener.
Dei hadde plukka meg fordi dei hadde tru på nettopp meg i denne rolla.

Det vart nokre fantastiske 8 månader, med ei læringskurve som gjekk rett til værs.
Det var ikkje den ting eg ikkje hadde mot til å ta fatt på.
Prosjektet gav meg mange nye vener og kontaktar, og eg trur det er den beste tida eg har hatt profesjonelt sett.

Eg vart sett på som ein ressurs og vart ein ressurs.

   

«Jeg har seiret over det negative.
- det er godt gjort», sa salige Ludvik Eikaas ein gong.

Eg har også ein  filosofi eg freistar å leva etter; og det er å ikkje fokusera på det negative.
Men i dette andedraget, føler eg eit sterkt behov for  å setja  ljos på den motsette effekten av  Ole Hamre med fylgje, sin filsofi;
Dersom du ikkje vert sett på som ein ressurs, misser du trua.

Ein liten historie som kan stadfesta denne påstanden, kjem som fylgjer.
Det handlar om ei ganske ressurssterk dame.
Ho hadde ein jobb ho treivst svært godt i.
Ho gledde seg til kvar dag og jobba mykje meir enn ho skulle, til alle tider, både kvardagar og helg.

På eit tidspunkt skulle det arrangerast eit seminar på arbeidsplassen hennar.
Eit seminar i tråd med det ho dreiv med og ho gledde seg til å få ny kunnskap og nye impulsar.
Men etterkvart som tida nærma seg seminardato, skjøna ho at hennar overordna ikkje hadde tenkt at ho skulle delta. Og då ho endeleg våga seg frampå og spurde om ikkje ho også skulle delta, fekk ho til svar at «dette er ikkje noko for deg».
Denne kommentaren endra livet hennar ganske kraftig.
Ho byrja ein inngåande analyse av seg sjølv, til alle tider og i alle samanhengar.
Noko som var svært ressurkrevjande.
Du kan seia det slik at denne kommentaren og denne opplevinga, farga henne i lang tid.

Men ho kunne valgt å ikkje høyra det.
Ho kunne valgt å svara; «Kva? Dette er noko for meg og eg skal delta».

Me er sjølv ansvarlege for våre eigne liv, for våre eigne val og korleis me let andre påverka oss.
Men me har også ansvar korleis me behandlar våre medmenneske.

«Behandlar du dei som ein  ressurs, vert dei ein ressurs».