Han minna om far min

Eg tok bussen.
Tidleg ein morgon.
Fyrste morgonen med frost.
Undervegs til bestemmelsestaden, kom det på ein liten eldre mann.
Ein liten eldre mann med gode augo.
Ein liten eldre mann med stor koffert.

Han minna meg om far min.
Bussen vart full, og eg såg at han, slik far min ville gjort,
hadde sut for dei som måtte stå.
Eg vart sitjande å sjå på han.
Eg danna meg nokre forestillingar av han,
på grunnlag av at han likna på far min.

Eg saknar far min.
Han ville hatt reisefeber.

Han ville vore redd om han skulle ut å reisa med ein slik stor koffert.

Då me kom fram og gjekk av bussen, kom me i prat.
Me tok fylgje og eg fortalde han at likna på far min.
- Var han en bra mann?
- Ja, svara eg. Han var ein snill mann, svara eg.
- Da ligner vi, sa han og smilte.
Eit smil som minna om far min.

Me rusla sakte vidare

og eg oppdaga at likskapen kanskje stansa der.
Mannen skulle vidare til Kypros.

Kor han hadde vore mange gonger tidlegare.
Han var 84 år.
Han hadde hjarteproblem og kols og skulle til Kypros for vinteren!

Respekt!