Tid å reisa heim

Der rauk bukseræva.
Stikkord for å venda nasen mot nord.

Ein månad er forbi.
Tida som i utgangspunktet stiltra seg avgarde, byrja brått å spurta.
Korleis kan det gå til?
Det kjennest som om eg akkurat har kome hit og så har gått fire veker.
Den tida er det ikkje lett å verta klok på.

Sykkelen er levert, hyra er betalt, kofferten er pakka, håret er vaska og eg tatt farvel med dei andre i hagen. Alltid like trist og alltid med lovnad om å koma att neste år.
Den som lever får sjå. 

Det er framleis godt og varmt. Målaren syne om lag 30 grader utanfor busstasjonen, då eg tok bussen attende etter å ha plassert sykkelen i vinter-garasjen. 

Ljoset var vakkert. Det måtte verta nett ein siste dukkert i Mirabellobukta før avreise.
 
Då eg kom opp att, kikka eg på skiltet som peika mot huset mitt; 
"Luxury entrance". 
Akkurat slik kjendest det ut då.
Luksus å tusla ned til sjøen, symja litt i lunka vatn og tusla opp att.
Roleg og fredeleg og total einsemd. 

Nokon finn sin plass på fjellet, andre ved sjøen. Nokon i heimen, andre reiser vekk.
Det treng absolutt ikkje vera langt.
Kvar enkelt finn sin stad kor ein finn roen.
Eg har funne min. 

I ei lita hytte i ein hage i ei lita bygd på Kreta.

Det inneber at eg må ta fly, men så får det vera.

Det går an å koma fram med hjelp av tog og båt, men det kostar ein del meir.

Så var dagen komen for å ta farvel for denne gongen. 
Minna lever og måtte roen fylgja med heim.

Og nokre timar seinare er det berre å vandra på sletne og støvete sandalar inn i den norske hausten.

Takk for turen og takk for fylgje.

                            

Den siste musejakta

Har du vorte vekt opp klokka 04:10 av at det er nokon som ruskar deg i håret? 
Sikkert.
Men at dette nokon er ei diger mus?
Ikkje så ofte, vil eg tru. 
Men det har eg.

Tre netter på rad, har eg no vore oppteken av å få ut to mus av huset mitt.
Den fyrste gjekk forholdsvis lett - den spaserte ut sjølv.
Men mus nummer to, var litt meir gjenedig, kan du sei.
Den haldt seg temmeleg i ro, så lenge eg var vaken og det var lyd i rommet. Men kom igjen når eg la meg til å sova.

Då var det krafsing og vesen rundt omkring i rommet, men umogeleg å oppdriva når ljoset kom på. Og til sist oppi mitt halvsovande hovud.

Om eg gaula?
Ja, det trur eg me kan kalla det.

Eg lista meg rundt med musefella (eller kva me kan kalla det) og plasserte den til slutt rett der musa sist var observert. Så var det å slumra med ljoset på og augene halvt lukka.
Lukke og hell!!! Der sat den i klisteret - bokstaveleg tala.

Så no reknar eg med at dette var den siste musejakta.
Den som lever får sjå. Ikkje musa, med andre ord.

Eva er i bygda. 
Eit av hennar, og mange andre sine reisemål, var Spinalonga. 
Øya eg har skreve så mykje om tidlegare. Øya med kjend historikk attende til 1210.
Øya som har gjort seg verdskjend gjennom Victoria Hislop si bok, med tittelen; Øya.
Nye område var opna opp, andre stengde. Det er alltid like andektig å koma ut dit.

Eva har leigd bil og me har fresa rundt.
Med hjarta i halsen i starten, men etterkvart fortrulege med den greske køyremåten. 

Fourni, Kastelli, Sitia, Irapetra, Makrygialos. 
Frå hav til fjell.

Jon Olav og Monica, med hus i Makrygialos, tok oss med langt opp i fjella.
Inn i grotte og opp på den høgaste fjeltopp kor det var bygd ei lita kyrkje.
Etterpå reiste me til ein taverna i liten fjellandsby. Skikkeleg fin tur med  kjekke folk.

              
               

OG

natteroen er tilbake - eg er attende  i paradis

Drama på fjorden

Det var ein stille og fredeleg morgon.
Ein og annan båten tøffa forbi og det låg eit vrak av ein fraktebåt til anker.
Ein cabincruisar la seg også til anker og mannskapet ombord vart henta av ein mindre båt og frakta i land. 
Dei skulle eta på eit nærværande etablissement.

Etter ei stund ser eg at cabincruisaren er på tur. Retning rett mot lastebåten. Ankeret har nok ikkje fått feste, og båten er på rek.

Her må noko gjerast, før det skjer ei ulukke. 
Men heldigvis, nokon har fylgt med. Skyssbåten dukkar opp og mannskapet hoppar ombord. Det går i full speed ut til båten på rek og han vert redda. 
Dagens høgdepunkt. 
Små problem i den store samanhengen.

Armenistis framleis flytande

Fartøyet som i årevis låg på land.
Men i fjor såg eg med stor undring at ho hadde fått vatn under skroget igjen. 
Eg var skeptisk til kor lenge ho kunne halda seg flytande, denne så ein gong stolte skuta. 
Og jammen flyt ho framleis.
Med pumpene igang.

All verdas drama vert fjerne i slike omgjevnader.
Berre eit tastetrykk vekke ligg nyheitene og fortel om alt som skjer og det er så lite ein kan gjera.