Ro i sjela

Det kjennest som om verda rundt meg har til hensikt å senda meg heim. Det er kjølig og vinden er frisk. Innimellom opnar himmelen slusene og regnet velter ned i store mengder. Det trengst, forresten. 
I mangel på regnkle eller paraply, kjem oliventrea godt med om ein vert overraska på vegen.

Men her går byene over, så etter ein liten time etter skybrotet, skin sola for harde livet frå blå himmel.

Eg set ute. Uansett ver og vind, eg må vera ute lengst mogeleg. Må nytta høve medan ein kan det.
Eg balanserer med meg pc og drikke og pute og teppe ut i hengekøya, for å lesa, kikka på ein film eller sjå eit tv-program på kvelden. 

På dagtid er det nydeleg å vandra litt oppi fjellsidene med sola i fjeset og nok vatn i sekken.
Ein møter gjerne på ein daud slange av ukjent opphav, sauer, kilometervis med steingardar og mengder av oliventre.
For så å avkjøla seg i framleis varmt hav etter turen.

                   





Det er ei eigen ro over livet her.
Tanken på å pakka saman og reisa, er litt stressande faktisk. 

Snart er det heim til ein forhåpentlegvis, sylskarp haust. 
Det er viktig å fokusera på at det kan verta koseleg å koma heim til stova, til vaskemaskin og fyr i peisen. Men nett no er det ganske fjernt. 

Det er ufatteleg kor lite ein treng for å ha ro i sjela.
Kanskje nettopp derfor.